पिंपळपान

आज तू नाहीयेस. नुसताच कैक मैल उठून लांब गेला असतास तर मी एवढा पत्रप्रपंच मांडला नसता. पण आता जो गेलायस ते कायमचाच..
आणि इथे बसून मलाच सांगतोय मी, जे तुला शब्दांत कधीही सांगितलं नसतं.


तुला कधीही ’धन्यवाद, थॅंक्स, सॉरी’ असं म्हणलेलं आवडायचं नाही. मैत्रीत कसलं आलंय धन्यवाद देणं, क्षमा मागणं? मित्राचं उबदार ऋण असं काहीतरी बोलून फेडण्यासाठी नसतंच मुळी.

आठवतंय तू एकदा म्हणाला होतास - पांघरुणात थंडी वाजत नाही ती स्वत:च्याच अंगच्या उबेमुळे. झोपताना आधी नाही का, ती गादी आणि पांघरूण गरम करावं लागत - आपल्याच शरीरानं?
कुणी कुणाची अंगची ऊब नाही होऊ शकत, पण पांघरूण तर होऊ शकतं ना.. अंगची ऊब धरून ठेवायला मदत करणारं? ते तू झालास.

डोंगर चढताना आपल्याला आपल्याच पायांवर चढावा लागतो. तिथे का कुणी उचलून घ्यायला येणार असतं? आणि यावं अशी इच्छा एकवेळ होईलही; अपेक्षा नसते, नसावी.
तश्या चढणीवर कुणी आपला भोई नाही होऊ शकत, पण सहप्रवासी तर होऊ शकतो ना - दोन पावलं पुढे जाऊन मग आपल्यासाठी थांबणारा, अडखळलो तर हात देणारा ..? तो तू झालास.

अरे एवढंच काय, व्यायाम करायला गेल्यावर तू तुझा(च) आणि मी माझा(च) व्यायाम करू शकतो. ना तुझ्या वाटचं मी पळू शकत, ना माझ्या वाटची वजनं तू उचलू शकत. तिथे कामच काय खरं तर दुस-याचं?
पण तो दुसरा आपल्या फक्त तिथे असण्याने एक वेगळाच जोश आणू शकतो.. तो तू आणलास.

माझ्याच मनातल्या भावनांची गुंतागुंत.. ती तंतोतंत कशी समजणार कुणा दुस-याला?
पण एखाद्या चुरगाळलेल्या रुमालाला इस्त्री करून मग त्यावरच्या नाजुक नक्षीचा धागा-धागा उलगडून दाखवू शकतोच ना एखादा? तसं तू दाखवलंस.

आणि असं काहीही करत असताना, तुझ्यात यत्किंचित अभिनिवेश नव्हता. ते तू तुझ्यासाठी करत होतास, तुला मजा यायची म्हणून. म्हणूनच, ना तुला ते चिकटायचं, ना माझ्यासारख्याला त्याचं ओझं व्हायचं.


.. जाताना ती चंदनाची पेटी मात्र डोंगराएवढी जड करून गेलास.


मंदार.

भेट

दोन खडबडीत हातांनी बनवलेलं एक ओबडधोबड कोडं पाठवतोय.
सहा तुकड्यांचं कोडं.
कसे एकमेकात गुंफलेत बघ ना ..
आणि तसं गुंफत जाताना त्या सगळ्यांनी मिळून त्या आतल्या सापटीत काय काय लपवलंय - मजा येईल शोधायला.

तसं ह्या तुकड्यांना मोकळं करणं अवघड नाहीये.
फक्त, नको तिथे ओढाताण करून काही साधत नाही.
नाजूक हातांनी सोडवायची गुंफण आहे ही.

पण खरी मजा आहे ती त्यांना परत जोडून एक सुरेख मोट बांधण्यात.
कोणता तुकडा कोणाबरोबर कसा गुंतलाय .. ते उमगण्यात.

आपल्या मनातले षड्भाव असे आधी सुटे-सुटे करून पाहावे,
आणि मग पुन्हा त्यांची एकमेकात रेखीव गुंफण घालावी.

कधी होतील ते सहा ऋतू. कधी सहा संवेदना. मारव्याचे सहा सूर.
लाकडाचीच खेळणी ती - मनात येईल त्या रूपात पाहावं त्यांना.
कधी ते होतील षड्रिपू. मग त्यांची एक मोळी बांधून गंगार्पण करावी.
अशी मोळी परत तरंगून येईल वर. मग कळावं, की त्या सहांना असं नुस्तं खाली दाबून उपयोग नाही.
जे जाऴलं पाहिजे, त्याला पाण्यात टाकून कसं चालेल? तश्याने उलट जाळणं अवघड होणार!

बघ. सोडव. बांध मोट. मजा कर!


मंदार.