दुर्मिळहो!

फुले लाख गेली तळाशी गळूनी, मनी स्फुंदतो भंगला पारिजात
फुका दान गेले जगी सुंदराचे, न केसांत कोणी तयां माळतात
फुले ब्रह्मकमळीं पहाणेच केवळ - प्रतीक्षा तयाची सुयोगासमान
बघा दुर्मिळांची कशी कौतुके ही, तयांनाच मिळतो यथायोग्य मान

..

हेच सांगतोय मी तुला.
तू का उगीच इतकी सहज-सोपी होतेयस? नेहेमीच का आहेस तू आसपास - त्यांच्या सगळ्यांसाठीच? कधीही हाक मारा, आहेस आपली जवळच. कशाला असं?
नको ना, तू स्वत: नकोच जाऊन बोलूस. त्यांनी न लिहिलेल्या पत्रांची किती उत्तरं लिहिणारेस? आणि आता वर भेटायला जाणारेस - पण तूच का जायचंस सारखं? जर गेलीसच तर चार नको, दोनच दिवस जा.
कळूदे ना त्यांना तरी, की तूही कुणीतरी आहेस. त्यांच्यासारखीच एक ..

..

नाही! त्यांच्यापेक्षा वेगळीच आहेस.
स्वैर नाही, स्वतंत्र. आपल्याकडे जे आहे, त्याची मुक्तपणे उधळण करणारी.
मोजदाद तर तुला माहीत नाहीच - कोणी किती काय परत दिलं असले फाल्तू प्रश्न तुझ्या वाटचे मलाच पडतात!
तू देत राहतेस फक्त. मनापासून. मला खोलवर आवडतं ते हेच, की तुला चिकटू शकत नाही तुझं देणं.

मीच वेडाय.

कळत नाही का मला?
एक दिवस नदी होण्याचं स्वप्न पाणीदार डोळ्यांत घेऊन त्या उंच कड्याकपारीतून उड्या मारत आलेली निर्झरा तू.
त्यांच्यासारखी कशी असशील?

दुर्मिळ आहेसच. तशीच राहा :)

तिपेडी

खोलीच्या चार भिंतींमधून कचेरीच्या चार भिंतींकडे
बंदिस्तपणे घेऊन जातात गाडीची चार चाकं

छोट्या चौकटीत टपोरा मोती बसणार कसा?

___________


कोरा चेक दिला तिनं मला सही करून
"घे.. हवं तितकं!" हसून म्हणाले डोळे तिचे

माझ्या मनात न मावणारं तिच्या खात्यात कसं मावलं ?

___________

चांदणरात्री सखीची त-हाच निराळी असते
असते माझ्याबरोबर, लाजते चंद्राला बघून

चंद्र आणि मी एकमेकांचा हेवा करतो..



- मंदार.

री.

दोरी एकाच्या हातात
दुस-याच्या ती गळ्यात
दोन्ही कठपुतळ्याच.

दोन कड्यांवर पूल.
दोरी नाही ढकलत,
नेते आयुष्य ओढत.

जळे सुंभ, सुतळीही
नाही पीळ जात, पण
काजळे गं काळजात.

गुंतागुंत आणि गाठी
छोट्या दोरीच्या ललाटी,
मोठी प्राणांनाच गाठी.

- मंदार.

निरपेक्ष

माझ्याशी नाम्याचा विठू बोलणार नाही
पण तरी आळवणी मी सोडणार नाही

सोबतीला कुणीसुद्धा जरी असणार नाही
वाट एकटा चालेन वसा टाकणार नाही

बरसेल खडकांच्या पालथ्याच घड्यावर
पण आकाशीची गंगा कधी सुकणार नाही

ढळेल ना रतीभर जरी धरती लाटांनी
प्रेमभरती सागरी कधी आटणार नाही

आलं एखादंही नाही जरी आज गि-हाईक
मी पडेतो काळोख दारं मिटणार नाही

रणरणत्या उन्हात कोणी बघाया जाईना
माळरानीचा पळस हिरमुसणार नाही

ना येवो पडसाद कड्याकपारींमधून
साद घालणं तरीही माझं थांबणार नाही


- मंदार.