दुर्मिळहो!

फुले लाख गेली तळाशी गळूनी, मनी स्फुंदतो भंगला पारिजात
फुका दान गेले जगी सुंदराचे, न केसांत कोणी तयां माळतात
फुले ब्रह्मकमळीं पहाणेच केवळ - प्रतीक्षा तयाची सुयोगासमान
बघा दुर्मिळांची कशी कौतुके ही, तयांनाच मिळतो यथायोग्य मान

..

हेच सांगतोय मी तुला.
तू का उगीच इतकी सहज-सोपी होतेयस? नेहेमीच का आहेस तू आसपास - त्यांच्या सगळ्यांसाठीच? कधीही हाक मारा, आहेस आपली जवळच. कशाला असं?
नको ना, तू स्वत: नकोच जाऊन बोलूस. त्यांनी न लिहिलेल्या पत्रांची किती उत्तरं लिहिणारेस? आणि आता वर भेटायला जाणारेस - पण तूच का जायचंस सारखं? जर गेलीसच तर चार नको, दोनच दिवस जा.
कळूदे ना त्यांना तरी, की तूही कुणीतरी आहेस. त्यांच्यासारखीच एक ..

..

नाही! त्यांच्यापेक्षा वेगळीच आहेस.
स्वैर नाही, स्वतंत्र. आपल्याकडे जे आहे, त्याची मुक्तपणे उधळण करणारी.
मोजदाद तर तुला माहीत नाहीच - कोणी किती काय परत दिलं असले फाल्तू प्रश्न तुझ्या वाटचे मलाच पडतात!
तू देत राहतेस फक्त. मनापासून. मला खोलवर आवडतं ते हेच, की तुला चिकटू शकत नाही तुझं देणं.

मीच वेडाय.

कळत नाही का मला?
एक दिवस नदी होण्याचं स्वप्न पाणीदार डोळ्यांत घेऊन त्या उंच कड्याकपारीतून उड्या मारत आलेली निर्झरा तू.
त्यांच्यासारखी कशी असशील?

दुर्मिळ आहेसच. तशीच राहा :)