प्रतीक्षार्थ

मावळत्या शुक्रामागुन    

मधुरात्र लाजरी येईल

किरणांना खेळायाला 

दंवबिंदू देऊन जाईल

चांदवा - प्रियाचा भास!

बरसेल सखीची प्रीत

हेव्याने धरणी लाविल

चंद्राला काजळतीट

वाळूवर लपलप लाटा

सा-याच खुणा पुसतील

उमटेल पुन्हा आशेने

कधि पाउल संयमशील?

थकलेली पिवळी पाने

गळतील तळ्याच्या काठी

आरक्त-धवल शोकाकुल

प्राजक्त मूक सांगाती

तुज अलगद आठवताना

मन गवतफुलांचे होईल

हुरहूर - मधाचा ठेवा!

त्या फूलपाखरा देईल

"तू अशीच येशिल, येशिल"

गुणगुणता मिटेन डोळे

मम स्वप्न-स्वर्ग-अनुगामी

सोपान दंवाने ओले..

- मंदार.