भेट

दोन खडबडीत हातांनी बनवलेलं एक ओबडधोबड कोडं पाठवतोय.
सहा तुकड्यांचं कोडं.
कसे एकमेकात गुंफलेत बघ ना ..
आणि तसं गुंफत जाताना त्या सगळ्यांनी मिळून त्या आतल्या सापटीत काय काय लपवलंय - मजा येईल शोधायला.

तसं ह्या तुकड्यांना मोकळं करणं अवघड नाहीये.
फक्त, नको तिथे ओढाताण करून काही साधत नाही.
नाजूक हातांनी सोडवायची गुंफण आहे ही.

पण खरी मजा आहे ती त्यांना परत जोडून एक सुरेख मोट बांधण्यात.
कोणता तुकडा कोणाबरोबर कसा गुंतलाय .. ते उमगण्यात.

आपल्या मनातले षड्भाव असे आधी सुटे-सुटे करून पाहावे,
आणि मग पुन्हा त्यांची एकमेकात रेखीव गुंफण घालावी.

कधी होतील ते सहा ऋतू. कधी सहा संवेदना. मारव्याचे सहा सूर.
लाकडाचीच खेळणी ती - मनात येईल त्या रूपात पाहावं त्यांना.
कधी ते होतील षड्रिपू. मग त्यांची एक मोळी बांधून गंगार्पण करावी.
अशी मोळी परत तरंगून येईल वर. मग कळावं, की त्या सहांना असं नुस्तं खाली दाबून उपयोग नाही.
जे जाऴलं पाहिजे, त्याला पाण्यात टाकून कसं चालेल? तश्याने उलट जाळणं अवघड होणार!

बघ. सोडव. बांध मोट. मजा कर!


मंदार.