पिंपळपान

आज तू नाहीयेस. नुसताच कैक मैल उठून लांब गेला असतास तर मी एवढा पत्रप्रपंच मांडला नसता. पण आता जो गेलायस ते कायमचाच..
आणि इथे बसून मलाच सांगतोय मी, जे तुला शब्दांत कधीही सांगितलं नसतं.


तुला कधीही ’धन्यवाद, थॅंक्स, सॉरी’ असं म्हणलेलं आवडायचं नाही. मैत्रीत कसलं आलंय धन्यवाद देणं, क्षमा मागणं? मित्राचं उबदार ऋण असं काहीतरी बोलून फेडण्यासाठी नसतंच मुळी.

आठवतंय तू एकदा म्हणाला होतास - पांघरुणात थंडी वाजत नाही ती स्वत:च्याच अंगच्या उबेमुळे. झोपताना आधी नाही का, ती गादी आणि पांघरूण गरम करावं लागत - आपल्याच शरीरानं?
कुणी कुणाची अंगची ऊब नाही होऊ शकत, पण पांघरूण तर होऊ शकतं ना.. अंगची ऊब धरून ठेवायला मदत करणारं? ते तू झालास.

डोंगर चढताना आपल्याला आपल्याच पायांवर चढावा लागतो. तिथे का कुणी उचलून घ्यायला येणार असतं? आणि यावं अशी इच्छा एकवेळ होईलही; अपेक्षा नसते, नसावी.
तश्या चढणीवर कुणी आपला भोई नाही होऊ शकत, पण सहप्रवासी तर होऊ शकतो ना - दोन पावलं पुढे जाऊन मग आपल्यासाठी थांबणारा, अडखळलो तर हात देणारा ..? तो तू झालास.

अरे एवढंच काय, व्यायाम करायला गेल्यावर तू तुझा(च) आणि मी माझा(च) व्यायाम करू शकतो. ना तुझ्या वाटचं मी पळू शकत, ना माझ्या वाटची वजनं तू उचलू शकत. तिथे कामच काय खरं तर दुस-याचं?
पण तो दुसरा आपल्या फक्त तिथे असण्याने एक वेगळाच जोश आणू शकतो.. तो तू आणलास.

माझ्याच मनातल्या भावनांची गुंतागुंत.. ती तंतोतंत कशी समजणार कुणा दुस-याला?
पण एखाद्या चुरगाळलेल्या रुमालाला इस्त्री करून मग त्यावरच्या नाजुक नक्षीचा धागा-धागा उलगडून दाखवू शकतोच ना एखादा? तसं तू दाखवलंस.

आणि असं काहीही करत असताना, तुझ्यात यत्किंचित अभिनिवेश नव्हता. ते तू तुझ्यासाठी करत होतास, तुला मजा यायची म्हणून. म्हणूनच, ना तुला ते चिकटायचं, ना माझ्यासारख्याला त्याचं ओझं व्हायचं.


.. जाताना ती चंदनाची पेटी मात्र डोंगराएवढी जड करून गेलास.


मंदार.