मीरेचा पथिक

अरुणोदय झाला ना अजुनी, उठली विरही मीरा,
सुस्नात होतसे दोन पळातच तिज ना धरवी धीरा.
"मेरो तो गिरिधर गोपाल, दूसरो नही कोई"
मीरा कृष्णारंगे मिसळुन निळी-सावळी होई.

वंशी हाती उभा घेउनी तो मीरेचा श्याम,
तो लक्ष्मीपति, तो योगेश्वर, तो सीतेचा राम.
त्या श्याममूर्तिच्या दर्शनास धावे मीरा अति वेगे,
ती राजगृहे ती वैभवसृष्टी सगळी सोडुन मागे.

प्राणप्रियतम मुरलिधराच्या भेटीची तिज ओढ,
"अनंत-माधव-केशव-हरि" ती नाम आळवी गोड.
त्या वेळी कुणि तहानलेल्या एकाकी पथिकास,
पाही मीरा थकलेल्या त्या अनाथ जीवास.

पाउल मीरेचे थांबे, ती जाई जवळी त्याच्या,
प्रेमाने अन करुणेने पाणी घाली मुखि त्याच्या.
किति प्रहरांचा तृषार्त यात्री, शांत तृप्त तो होई,
जीवताप जी पळवुनी लावी मीरा ती, जणु आई.

तो मीरेला म्हणे, सखी तू, माझी जणु प्रिय आई,
तुझे दु:ख विसरुनी मजवरी फुंकर घालुनी जाई.
सांगे मीरा पथिकाला, "मज तुझ्यात दिसतो श्याम,
जरा निराळी छबि दोघांची, जरा निराळे नाम."

आणि म्हणे, "मी काही मोठे पुण्यकर्म ना केले,
तुझ्यातल्या माझ्याच निळ्याला सर्व समर्पण केले.
तुझ्यावरी ते प्रेम नव्हे रे, जे कृष्णावर आहे,
तुला दिले ते प्रेम तुझे ना, ते तर त्याचे आहे!"

"माझे हे वागणे नको रे, लावुन घेवु मनाला"
ऐकुन गदगदला तो, म्हणतो प्रेमरूप मीरेला:
"कुठल्या रूपे प्रेम दिलेस, ना मला पामरा ठावे,
तू भरभरून सानंदे दिधले, हेच मनाला भावे."

-- मंदार.